Kristín Eiríksdóttir

Árið 2004 kvaddi kornung skáldkona sér eftirminnilega hljóðs með áleitinni og ofskynjunarkenndri frásögn af stúlku sem var „föl sökum inniveru, einræn sökum einveru inniveru,“ bjó í blokkaríbúð með dreng að nafni Kalvin og átti nágranna sem var „ógeðslegur skratti sem sendir illsku yfir til okkar með rafeindabúnaði.“

Gagnrýnendur voru hrifnir þessu myrka en undarlega kímna verki: „Kraftmikil fyrsta bók,“ sagði Morgunblaðið, og Fréttablaðið tók í svipaðan streng: „Það er kraftur í þessari yfirlætislausu bók.“

Bókin, sem sveif einhvernveginn mitt á milli ljóðsins og smásögunnar, hét Kjötbærinn, og skáldkonan unga var Kristín Eiríksdóttir. Hún hefur síðan þá sent frá sér tvær ljóðabækur, Húðlita auðnina (2006) og Annarskonar sælu (2008), sem festu hana í sessi sem einn af eftirtektarverðustu höfundum landsins, og í október 2010 er væntanlegt frá JPV smásagnasafn sem bera mun titilinn Doris deyr.

„Það er persóna í einni sögunni sem heitir Doris,“ útskýrði hún fyrir Sagenhaftes Island, daginn eftir að hafa skilað handritinu í prent. „Hún deyr.“ Hún vill þó sem minnst segja um safnið áður en það kemur út, en þó fæst hún til að viðurkenna að það sé hefðbundnara í sniðum en verk hennar hafi verið til þessa.

 „Þetta er svolítið nýr kafli hjá mér. Ég skrifaði sögurnar í Kanada, í Suður-Ameríku og á Íslandi, þannig að það er örugglega ólík stemning í þeim. Þetta eru tíu smásögur sem gerast víðsvegar í heiminum. Þær eru um mismunandi persónur en tengjast kannski að einhverju leyti, og það eru kannski þræðir sem liggja í gegnum allar sögurnar.“

Aldrei nein vissa

Kristín, sem stundar nú framhaldsnám í myndlist í Montreal, viðurkennir að hún öfundi stundum kvikmyndaformið: „Ég er algjört kvikmyndanörd, og margir leikstjórar hafa haft áhrif á mig. Stundum hugsa ég með mér: Af hverju er ég að skrifa, fyrst myndir eru það sem mín kynslóð skilur best? En svo átta ég mig á því að textinn er miklu sterkari. Þegar maður les verður maður sjálfur að fylla upp í eyður, á meðan kvikmyndin er alltaf að dæla í mann. Textinn verður alltaf persónulegri í hausnum á manni. Hann gefur manni það að maður verður að gefa sjálfur.“

Það stendur heima að stíll Kristínar einkennist einmitt af dularfullum gloppum og eyðum í textanum, sterkum gruni um að miklu meira hangi á spýtunni en beinlínis sé sagt. „Ég hef verið að leika mér með mjög óljósa narratífu – að það sé tilfinning fyrir einhverjum atburði en aldrei nein algjör vissa.“

Þrátt fyrir þessa óræðni er stíll Kristínar afar myndrænn, og mikið um sláandi líkamlegar, og jafnvel grimmdarlegar lýsingar í textum hennar. „Ég veit ekki hvernig ég ætti að vera listamaður og ekki brútal,“ segir hún. „Hvaðan fengi ég innblástur í það?“